Kiełbasa znana jest od starożytności. Wzmianki o niej pojawiają się w piśmiennictwie Babilonu, starożytnej Grecji oraz Chin. Powstawała w różnych cywilizacjach zupełnie niezależnie. W słowiańskiej kulturze pojawia się na dwunastowiecznych gramotach brzozowych z terenów obecnej Rosji. Ma swoje miejsce w przysłowiach, cytatach znanych osobistości, jak np. Otto von Bismarck. Kiełbasa… I co dalej? No właśnie, temat jest na tyle szeroki, że nie wiadomo od czego zacząć. Może powtórzmy jeszcze raz: kiełbasa. Wiejska, krakowska, biała, kabanos, jałowcowa, wędzona, surowa… Można by tak długo wymieniać, a przecież ciągle nie wyjechaliśmy za granicę naszego pięknego kraju. A wystarczy, że udamy się trochę na południe i zastaniemy stoły suto zastawione wyrobami blisko spokrewnionymi z dobrze nam znaną kiełbasą, a jednak dość wyraźnie się od niej różniącymi.
I może od tego należy zacząć. Polskie słowo “kiełbasa” pochodzi od węgierskiego “kolbaasz”. Z tego faktu płynie wniosek, że Węgry tradycję kiełbasianą mają co najmniej równie długą co my, jeśli nie dłuższą. Pozwolę sobie również dodać, że bardzo bogatą i zróżnicowaną. Gyulai, Csabai, Csemege to tylko niektóre z wielu gatunków, w tym wypadku akurat wędzonych. Cóż powiedzieć, wszak Polak Węgier dwa bratanki, również do kiełbasy.
Nasi południowi przyjaciele o zupełnie dla mnie niezrozumiałym języku doszli do perfekcji w produkowaniu kiełbas suchych i półsuchych, często wyraźnie przyprawianych papryką, chili i pieprzem. Często ich wyroby mogą w konsystencji kojarzyć się z naszą krakowską albo litewskim kindziukiem, w smaku zaś dążą bardziej do salami.
Reklama
