Lub raczej święty bo polski „na wyłączność”. Nie ma chyba zupy, która odpowiadały polskim wymogom świetności smaków bardziej, niż żurek. Jest obecny w menu z okazji najważniejszych świąt, a dla miłośników żurek to doskonałe lekarstwo na wszelką niepogodę i głód.
Nieskromnie rzecz ujmując, uważam się za specjalistę od żuru, co wynika z osobistej praktyki degustacyjnej i doświadczenia w wytwarzaniu. A sprawa jego przygotowania nie jest tak oczywista jakby się mogło wydawać. W polskiej kuchni żurek jest tak zróżnicowany regionalnie, jak barszcz ukraiński za wschodnią granicą – może ma mniej odmian w nazwach. Bywa gęsty, czasem bardziej wodnisty, podawany z ziemniakami, w chlebie lub z chlebem, z różnymi rodzajami kiełbas, czasem nawet bezmięsny, ale zawsze smakuje dobrze. Jakoś przyjemnie jest mi zamawiać żurek i zawsze mam wobec niego dobre oczekiwania. To chyba miłość :)
Przepis, który podaję jest sprawdzony w warunkach domowych. Odpowiada nam w rodzinnej świątecznej kuchni. A mi ten żur pasuje zawsze. Mogę go jeść stale.
Reklama
